De schaduwzijde

De schaduwzijde..... Bittere randjes, duistere gevoelens, nare gebeurtenissen. We kennen ze allemaal wel. Ze houden ons bezig, misschien wel meer dan de leuke dingen. Raar eigenlijk. Hoe komt het toch, dat we meer opgeslokt worden door de nare i.p.v. de leuke dingen. Is dit de angst die regeert en ons laat focussen op juist dat wat we niet willen? Of hebben we ons er in vastgebeten omdat we er op de één of andere manier van af willen komen? Het houdt ons in ieder geval bezig. De schaduwzijde is ook het ongeziene en vaak gevreesd. Soms vinden we het stiekem ook heel spannend. Wat is daar en wat is het? Wil het wat van me en kan het wat met me? Tenslotte ook nog het duistere van ons eigen ik. Hetgeen een stuk van jezelf is. Hetgeen we verborgen willen houden of de mindere of sombere trekjes van ons ik. Troost je we kennen en hebben het allemaal. Hieronder een aantal van mijn schaduwgevechten. Troost u maar dat dit niet de uwe zijn, of misschien leest u herkenning en kunt u er een beetje steun uit halen.

Tussen angst en werkelijkheid

De grens tussen wat is
mist tegen wat mogelijk zal
Angsttanden willen bijten
in wat kan gebeuren
happen in het nu
omdat het mij misschien
straks zal verscheuren

Oh, duister licht
van slechte raad
Hoe kan ik je beslechten
waar elk woord en elke daad
mijn vinger weet te rechten
onder oud trauma en afzien
ervaring wreekt in beter weten
ploegt in mogelijk verraad
in mijn strot grijpt tot het beknepen
enkel moeizaam ademhaalt

Laat mij de dwaas zijn
en lopen op het smalle koord
vloeken en het kwaad bestrijden
ook als het misschien niet hoort
Laat me schreeuwen
als er woorden pesten
Bijten in de vinger die minzaam wijst
van die almachtige dictator
waar ik zijn
zelf vermeende grootheid
als karikatuur in bloed omlijst

Laat mij de wonden kussen
die ik nog zal vinden
vrijen met het onrecht
en hem verkrachten in zijn daad
geef mij de moed
gigantisch af te glijden
als er liefde voor me staat
ontspiegel mij van idealen
en dat wat men verlangt
laat mij de gek zijn
die zelfs de dood durft te verleiden
als mijn hart verbrandt

Ik ben slechts wie ik ben
een open kaart die kun je keren
schaamte ben ik zat
wie heeft er niets te leren?

De schaduw

Ik schater luid het gruis
van lang verteerde zure brokken
smalend lacht de naklank
van in een diepe put gezonken droefheid
slechts met weemoed denkt het terug aan mij

Ik mompel venijn en kaats zijn echo van gedachten
terug in de brij van vergetelheid
het grommelt na met zwaarvermoeide zuchten
Ik haal mijn schouders op en staak mijn vluchten
Ach, die komt toch wel weer voorbij

Leven in mist

Het woord sprak niet meer
gestorven was de echo
waar geen sterveling
nog oren had voor haar verhaal

Stilte nam bezit van haar
bekroop haar lendenen
tot het zwaar
en diep zich ingesloten wist

Zij zag, zij was
de zwijgzame ziener
los van verwijt, verloren in tijd
dood noch leven bracht haar respijt

Stuurloos in de schaduw

Het lijkt of duister haar heeft gevangen
treurnis verglijdt in een blinde vlek
ze laat haar schouders weerloos hangen
haar leven sluipt geruisloos weg

lijdzaam torst haar koude bed
waar nacht de dag nooit in zal halen
haar dromen heeft ze weggelegd
die zouden immers toch maar falen

hoop draagt angst voor wat niet komt
dus kijkt ze liever maar niet verder
en wat ze eerder al niet vond
Ach, verzucht ze...laat mij maar

stuurloos in de schaduw